titel	:	Moeders Mooiste (onder schuilnaam Anne Winkels)
	pagina's	:	161
	illustraties	:	Erik de Bruin (omslag)
	uitgeverij	:	Ellessy Crime
	1e druk	:	2002
	ISBN	:	90 76968 05 05

"Je bent een mooi kindje, echt een kind van je vader."

Al haar aandacht en liefde richt Charlotte op haar mooie dochtertje. Lenya is het enige wat ze nog bezit. Ze schrijft voor haar kindje op hoe ze achter slot en grendel terecht gekomen is.
Charlotte is uiterlijk geen aantrekkelijke vrouw, maar toch valt Leonard voor haar. In ruil voor zijn liefde heeft Charlotte zich laten inzetten bij zijn duistere zaakjes. Ze had immers niets te verliezen, alleen de relatie met hem. Dat ze daar uiteindelijk zelf de hand in had, maakt haar relaas des te schrijnender.
In de vrouwengevangenis leeft ze samen met haar kindje rustig en betrekkelijk gelukkig. Maar zij kan het verleden niet loslaten en het verleden achtervolgt haar weer. Dat ze in de gevangenis veilig is, blijkt dan ook een illusie. 

Recensies

In Moeders mooiste, de eerste psychologische thriller van Anne Winkels, draait alles om het uiterlijk. Hoofdpersoon Charlotte heeft puisten, vet haar en een plomp figuur. Zij heeft er al half in berust dat zij altijd een eenzame serveerster zal blijven, door niemand begeerd. Maar dan verschijnt er een knappe man op haar terras, die avances maakt. Hij deugt niet, maar ze bezwijkt voor zijn charme en volgt hem, na enige aarzeling, op het criminele pad.
Moeders mooiste is spannend, maar psychologisch zwak. Charlotte heet slim te zijn, maar is in de praktijk een nogal simpel karakter, impulsief en asociaal, wanhopig op zoek naar iets dat haar veronderstelde waardeloosheid kan compenseren. Anders dan Winkels lijkt te willen beweren is het niet haar uiterlijk dat haar ongelukkig maakt, maar de rol die zij zichzelf heeft toebedeeld: die van slachtoffer.
Opzij, december 2002

Een indringend verhaal, waarin met veel psychologisch inzicht de gevoelens van de vrouw getekend worden. Meer een psychologische roman dan een thriller met de nodige actie en spanning. Wel een zeer leesbaar, uitstekend geschreven debuut voor volwassenen.
Nederlandse Bibliotheekdienst, 12-12-2002

Anne Winkels heeft met Moeders mooiste een qua tempo en schrijfstijl bijna on-Nederlandse psychologische thriller afgeleverd, de eerste in dit genre van deze kinderboekenschrijfster. Een geslaagd uitstapje.
Volkskrant. 27-12-2002

Moeders mooiste van Anne Winkels heet voor de verandering 'psychologische thriller'. Laat u niet voor de gek houden, het is gewoon een smartlap. Althans... voor een groot deel. Een moeder die in de gevangenis een dochtertje heeft gekregen en dat bij zich houdt, overpeinst haar verleden. (...) Wij krijgen medelijden met haar, snif, snif, zoiets werkt op de traanklieren, maar halverwege blijkt dat we toch enigszins op het verkeerde been zijn gezet. Dat ze haar minnaar heeft vermoord, alla, dat was een smiecht. Maar die moord blijkt het minste van haar misdaden: ze heeft echt heel erge dingen gedaan. Wat zeg ik, ze is van binnen welhaast even lelijk als van buiten. Het lijkt me dat de schrijfster een poging doet om dat alles op de rekening van de omstandigheden te schuiven, vooral gezien het larmoyante slot, maar daar wens ik toch niet in te trappen. Dat mens is gewoon slecht. In de grond. Niks geen gesnif meer.
Trouw, 15-2-2003

Fragment

Lieve Lenya, je slaapt de slaap der onschuldigen. Die zal ik nooit meer kunnen slapen. Ik ben hartstikke schuldig.
Nu weet ik pas dat wat ik eerder voor mezelf opschreef eigenlijk voor jou bestemd is. Ik ga alles voor je opschrijven. Later zul je het pas kunnen lezen. Veel later zul je het wellicht begrijpen, maar zul je me ooit vergeven?
Veel eerder zul je al met vragen komen. Op de vraag: waar is mijn papa? kan ik nog wel een antwoord geven waarbij je je ook voor anderen niet hoeft te schamen. Op de vraag: hoe is mijn papa doodgegaan? is de schaamte geheel voor mijn rekening.
Op de vraag: waarom heb je papa doodgestoken? weet ik zelfs nu het antwoord nog niet helemaal. Beter gezegd: ik heb zoveel antwoorden. Alleen geloof ik de ene dag meer in het ene dan in het andere antwoord.
Nu nog, na zoveel tijd. Snap je waarom ik bij al die verhoren en in de rechtszaak op deze vraag geen antwoord kon geven?
Nadat ik Leonard de verlossende steek had gegeven, ben ik naast hem blijven zitten. De helse oergeluiden waren in een zucht verstomd tot een intense stilte. Ik weet dat het heel vreemd klinkt, maar het was bijna een mystiek moment. Nooit eerder voelde ik me zo verbonden met hem.
Ik heb een hele tijd naast hem gezeten en naar hem gekeken. Niemand zal het geloven, maar ik weet helemaal niet meer hoe hij er toen uitzag. Als hij afschuwelijk oogde, ben ik misschien blijven zitten uit een behoefte aan boetedoening. Dat was dan mijn verdiende straf.
Hoelang ik zo gezeten heb, weet ik niet. Ik weet wel dat een schop van jou in mijn buik me weer bij mijn positieven bracht. Het was de eerste keer dat je echt van je bestaan blijk gaf. Alsof je het leven van Leonard afloste met jouw leven. Hij mocht rusten, jij had er zin in. Wij moesten verder, samen.
Ik kon niet zo blijven zitten. Weg moest ik. Maar hij moest ook weg. Ik weet nog wel dat ik al begon te denken in termen van 'hij'. Leonard was daar niet meer.